Je Maintiendrai

Als we de volgende dag onze slide out naar binnen halen, komt er een nare verassing mee. Ons bed schuift netjes in, de kledingkast en eettafel horen ook weer terug te keren naar binnen. Ook onze nepleren bank, met cupholders, is van de partij. Maar samen met vreugde van hereniging van camperonderdelen, besluit er ook een rivier aan water dat het tijd is om aan te sluiten bij ons reisplezier. Met wat doeken houden we de oppertunisten tegen en werken we ze weer naar buiten. Nadat wij onsch Vaderlandsche plicht tegen het water hebben voltooid, slingeren we het 7 liter blok aan om weer een partij global-warming in de hand te werken. Hopen dat dit geen staartje krijgt.

Vandaag gaat Bear de Maligne Canyon Road over. Aan het einde wacht ons een wandeling die volgens de Einstein 550 meter zal stijgen in 5,4km. Voordat we hier echter arriveren rijden we nog door een spookbos heen. Enige tijd geleden heeft een bosbrand rond Medicine Lake alle bomen in het zicht verkoold en al het groen is verdwenen. We kijken door de bomen op de kale rotsen en er is weinig levends meer te zien. Het meer dankt zijn naam aan de indianen. Er is geen rivier waardoor het meer leegstroomt, maar het stroomt door ondergrondse zandlagen. De indianen dachten dat het zwarte magie was die het meer leegde. Einde van dit informatieve gedeelte van de reis.

Einstein mocht schijnbaar ook wel eens buitenkomen. Het licht heeft op deze wandeling hoogstpersoonlijk gezorgd voor de bewegwijzering. Er is geen pijl op te trekken. Sommige bordjes hebben geen pijl, en op sommige paden draaien de pijlen halverwege om. Normaal zou je vandalen vermoeden, maar de bordjes zitten toch echt met tie wraps vast. Het zal toch echt Einstein zijn geweest, tenzij de vandalen hier goed voorbereid op pad gaan. Ondanks de misleidende routeinformatie weten we een top te bereiken. De verkeerde top, want we klimmen nog een luttele 50 meter verder voor een subliem uitzicht. Vanaf onze piek kunnen we de chaos van het wandelpad goed bekijken. We zien de overige toeristen als mieren rondjes draaien en eten tevreden onze lunch. Op onze top komen we ook een marmot tegen en een erg nieuwsgierige eekhoorn. Als kers op de taart vinden we nog wat sneeuw om de zomervakantie compleet mee te maken.
Op de weg terug lopen we tegen een gewetensvraag aan. Overal hangen bordjes: “do not feed the wildlife”. De boetes kunnen boven de 20.000 Canadese pingels oplopen. Moeten we onszelf melden of niet? We hebben nu namelijk al meermaals bloed gedoneerd aan de lokale wezens die hier van houden. Deze wandeling spant de kroon en het boetebedrag kan toch serieus oplopen vermoeden we. Om te balanceren besluiten we er zoveel mogelijk plat te meppen – weg met de getuigen.

Op de terugweg bezoeken we nog snel een uitgesleten canyon en wat bruggen en kwijlen we samen met wat medetoeristen over 2 knuffelige poezelige beertjes heen die langs de weg zitten. In de folder van een aantal mensen zal een 0 weggevallen zijn, in plaats van 100 meter afstand gaan ze voor 10 meter. Ook zij... leven nog. We draaien de camper weer de overflow op omdat het zo goed bevallen is. Hoewel het iets drukker is, voelt het alleen maar gezelliger om met meer lotgenoten opgescheept te zitten. Ook deze nacht is de boze wolk weer van de partij, maar deze waait over ons heen.
In de ochtend hebben we volle waste tanks, en het verse water is op. Het maximum met deze camper is dus drie keer douchen plus 3 dagen toilet, afwas, tanden poetsen en handen wassen. Niet slecht. Het rijdt wel iets anders, waarschijnlijk liggen de afvaltanks iets ongunstiger dan de verswater tank. Als we wat harder door de bocht gaat hebben we het gevoel dat er een uitzwaaiende, overvolle, luier meewappert. Zonder een bruine streep na te laten rijden we via Jasper naar Mount Robson. We vinden in Jasper ons eigen souvenir, dat eigenlijk wel het US had kunnen zijn... maar nu is het van ons.

Wanneer Rob in Canada zou wonen, en Femke hem een zoon zou schenken, zou hij deze zomaar Robson kunnen noemen. Jammer dat we geen plaatjes in de tekst kunnen plaatsen... anders hadden we hier een rebus van gemaakt – kun je de vraag voor het US al raden? Alle gekheid terzijde, Mount Robson is de hoogste piek van de Canadese Rockies. We vragen om wandelroutes bij de VVV en deze tonen dagen aan wandelplezier naar de berg. We hebben alleen een camper, die niet gemakkelijk over het wandelpad past. We nemen dus genoegen met een kortere wandeling naar het meer om wat vergezichten te kunnen opnemen. Op de weg ernaartoe eet Erik wat wilde frambozen. Hij wordt helemaal wild. Bij het meer begint het te regenen en Robson is in wolken gehuld. We kijken door de bomen en schatten in dat we na 30 minuten wel een opklaring krijgen. Na 30 minuten in de regen te dansen krijgen we het mooie uitzicht dat we willen. Omdat we wel enigzins gek zijn geworden van het wachten, maken we een fotosessie met leuke foto’s. Het bewijsmateriaal is thuis in te zien. Het meer stroomt overigens erg snel. Wanneer is iets een meer en wanneer een brede langzame rivier? We racen weer terug door het bos en rijden via wat watervallen voor het eerst in een week de nationale/provinciale parken uit. We doen dit precies met 88 mijl per uur: het resultaat is dat we een uur teruggaan in de tijd als we Alberta uitrijden en British Columbia ingaan. Bij de watervalwandeling komen we een vrouw tegen die haar hond terugroept. Het is geen toeval meer: lokale honden schijnen allemaal bear of grizzly te heten. We draaien onze Bear de eerste commerciële camping op om zijn luier te verschonen en weer eens wat luxe te proeven – ja we begrijpen dat we first-world-problems hebben.

Voor het US: Maak een rebus van mount Robson.