Golden oldies

We blubberen in de ochtend de camping af, want het blijkt dat we in de nacht Bear in een klein moeras hebben geduwd. Het maakt niet veel uit want vandaag is een reisdag. We hebben de kaarten en de kalender er eens op nagekeken en we hebben een probleem: er zijn niet genoeg kalenderdagen meer over voor alle plannen. We besluiten de wijnstreek over te slaan, want verrassing: we zijn niet echt wijn fijnproevers. Maar om toch niet als algehele cultuurbarbaren naar huis te gaan rammen we de camper in sneltreinvaart over een aantal B-wegen om toch de buurt (lees zuidelijk zuidwesten) even gezien te hebben. Op een van deze B-wegen gebeurt er iets onfortuinlijks: een rolgordijn komt los door het uitermate goed onderhouden asfalt. Normaal klik je het zo weer vast, maar bij ons is het gehele kliksysteem veranderd in rabarbercompote. Waarschijnlijk moet er ergens een dakje op compote, maar de spellingscontrole doet het niet, dus bij deze: we schamen ons een beetje.
CanaDream bellen en verrassing nummer 2: ze doen aan service on-site. “Where are you staying tonight?”. Weten wij veel, 90% van de lol is dat we dat zelf ook pas weten als we de motor uitzetten. Maar we gokken op een zuidelijke stad, Kelowna. Wanneer het, om later uit te leggen redenen, een stukje naar het noorden schuift is de klantenservice niet zo vriendelijk meer: “this is not the conversation I’ve had with your girlfriend” zegt de Indiër. Erik vertelt hem vriendelijk dat CanaDream het 1,5 meter lange rolgordijn in zijn rectum mag steken – uitgerold dan wel. We hebben nu een top of the line uitrolhanddoek voor het raam. Werkt als beest.

Omdat het een reisdag is hebben we wat ruimte voor vermoedens en roddels. Wij hebben sterk het vermoeden dat beren aangegrepen worden voor handige zaken zoals een schone camping en restoratie van de natuur. Elke camping heeft foldertjes welke uitleggen dat bij een schone campsite de beer van gisteravond niet terug zal komen. We hebben nu echter ook wat vieze sites gezien op deze campings, en ondanks onze surveillance is er geen beer te zien. Daarnaast zijn bepaalde wandelpaden afgesloten, maar wandelpaden die er vlak langs lopen niet. Als we vervolgens in een ander gebied aankomen staan er borden dat er beren zijn – met jonge pluisbol beertjes – maar je mag er best tussen lopen. Het enige dat je wettelijk verplicht bent is met 4 volwassenen te lopen. Zo’n beer kunnen we ook best gebruiken in Nederland.
En nog meer ongerelateerd leuk nieuws: Erik is eindelijk hersteld van zijn 4-daagseblaren. Met roze voetjes betreed hij de Canadeze paden.

Terug naar de reden dat we niet in Kelowna konden blijven: na wat sms-en met Bert en Mieke bleken ze 40km noorderlijk van ons te zitten. We zeggen onze reservering van een supergave topcamping af en schuiven aan bij de enorme toffe perencamping van Bert en Mieke. Bear geeft Zwabberich een welkomstgrom en voor een avond delen we een kampvuur van illegaal gestookt hout. We leiden elkaar rond en komen tot wat verschillen tussen de uitvoeringen: Zwabberich mist een radio en een ventilator in het dak, Bear heeft een motiefje minder op de bank. Verder hebben we dezelfde luxe’s aan boord die we meeslepen maar niet mogen gebruiken: het zonnescherm en de TV+ antenne. Beide slide-outs klinken even ziekelijk, maar de annex van Zwabberich is al bij de dokter geweest. Met Bert en Mieke gaat het ook goed.
De volgende ochtend komen Skeeter en Gazelle weer uit de tas en we weten Bert en Mieke te overtuigen dat het een geweldig tijdverdrijf is om met plastic schijven op een doelwit te gooien. We trappen er weer in door ons te laten vertellen dat de golf course de straat uitrijden is. 15 kilometer heuvelop later gooien we onze gevormde olierestanten over de weelderige bergweiden om blij te juichen bij het gerinkel van een rake worp. Er wordt weinig gejuicht. De eerste ronde gaat genadeloos naar Skeeter. De ronde erna is de Weelderige snor de eerste over de finish, met een gedeelde tweede plaats voor de rest. Helaas voor Bert had zijn frisbee geen coole naam, dus heeft Erik maar iets aangevuld. Na een ijsblokjes drankje met wat cola ertussen nemen we afscheid van eenander en jagen beide mobiele paleizen weer op aparte bestemmingen. Moge onze oudjes behoed worden voor nog meer jeugdige nozems die hun rustige oude dagen verknoeien.


Voor Bear en inhoud leidt dit tot een tweede sprint naar Revelstoke. Een plaatsje zuidelijk van het gelijknamige nationale park. Wij kiezen voor een camping in het park welke op 25 km vanaf het informatiecentrum zou moeten liggen. Na 22km komen we er al aan. Ondanks het bordje “full” proberen we een rondje, maar het is toch echt tot aan de nok toe gevuld. De volgende camping lag op 30km hadden ze ons verteld. We wisten niet of we nu bij 27km moesten zoeken, of toch de originele 30 aan moesten houden. Het verlossende antwoord is: na 40km zien we de camping. Wellicht hebben we de eer gehad Einstein in het echt te ontmoeten. Deze camping heeft geen bordje, maar ondanks een volledige ronde lijkt het weer pech. We gooien de camper maar neer om in ieder geval de zonsondergang te bekijken. Nog met 2 benen in de camper (en het derde erbuiten) wordt Erik aangesproken door een man die, mocht hij een tijdmachine hebben, andere keuzes zou maken als hij dit moment herleeft. Hij wuift, nochtans vrolijk, dat er een plekje vrij is naast hem. Wij zeggen: “Schuif” en daarna schuiven we de rest van Bear ook nog uit. Wat een dag weer voor de: laatste-plek-is-onze-plek kampeerders.
We stappen uit, bedanken hem hartelijk en zetten onze kip op een laag vuurtje op. We gaan de camping verkennen. We zien de zonsondergang en spreken met alle vriendelijke Canadezen onderweg, we aaien de honden en maken nog wat foto’s. We zijn echter te laat terug bij de camper; buurman Martin heeft via onze cabine naar binnen moeten klimmen. Het brandalarm was afgegaan omdat de kip het nodig vond om aan te branden. Stoute kip, we verbranden hem nog wat meer voordat we hem opeten.
Na het avondeten rekenen we voor de tweede keer af bij een capabele campinghost. Het eerste wat uit zijn mond komt is niet “I’m coming to collect some money”, maar “How are you doing?”. Tijdens zijn praatje maakt hij ons net zo hard geld afhandig, maar niemand voelt zich echt vies aan het einde. Als hij ons een fire permit + hout aanbiedt roept Erik dat we wel aanschuiven bij Firefighter Martin. Martin knikt en roept ons er nog bij voordat we onze toetje ophebben. Martin en Gale, zoals onze kipreddende, plaats-bezet-houdende, avondvermaak biedende buren heten krijgen een speciaal plekje. Ze zijn 60, maar we gokken ze beiden niet ouder dan 40. Ze zijn met pensioen en ze hebben veel van de wereld gezien, inclusief het onvergetelijke Nederland. De andere buren schuiven ook aan en niemand gaat die avond vroeg op bed. In de ochtend toeteren we nog even terwijl we wegrijden en zwaaien we naar onze oudjes; moge ze behoed worden voor nog meer jeugdige nozems die hun rustige oude dagen verknoeien.