Planes, trains & Tyrone!

Calaway park. Je hebt er hoogstwaarschijnlijk niet van gehoord. Heel Canada kent het als hun enige all-year-round pretpark. En wat een droevige bende is dat.De kermis van Beuningen heeft nog betere tijden gekend. Maar wij kunnen er mooi overnachten met onze RV om ons klaar te maken voor de grote overdracht. Behalve dat onze receptioniste net zo enthousiast is als onze kapstok als er een jas bijgehangen wordt, is er vrij weinig aan te merken op de camping. We trekken ons inventaris weer uit de kast en komen tot een schokende conclusie: we kunnen niet al onze groenten opeten én het ijs opeten. Maar, we hebben onze bordjes leeggegeten, dus we kiezen voor het ijs. De groenten, plus de overige zaken die over zijn gaan naar onze trailerburen. Ze slapen in tenten, maar het is wel degelijk trailertrash. Zoals te verwachten van dit soort mensen zijn ze verschrikkelijk aardig, alhoewel we wel blij zijn dat de hond aangelijnd is. En in een kooi zit. En een muilkorf omheeft. Naar takkenbeest. In ieder geval halen we nog even ons quotom "Aboot" en "Eh".

De volgende dag gaat de wekker vroeg. Om acht uur wordt Bear verwacht bij zijn legal guardians en het is nog eventjes rijden. De camper is gisteravond al schoongemaakt onder het genot van meer bier. De buitenkant en de recycling willen we nog doen voordat we bij Canadream aankomen. Het opstaan gaat minder vlot door het gebrek aan jeugd, of een overdaad aan wandelen, wie zal het zeggen. Maar als we dan opgestaan zijn, dan gaan we ook. Voornamelijk omdat onze tank een rare vorm heeft. Je gezicht fronst nu ongeveer en je lippen knijpen samen: je begrijpt niet wat er wordt bedoeld. Het zit zo: we moesten de tank 3/8ste gevuld inleveren. Toen we gingen tanken bleek 40 dollar genoeg te zijn om de tank van 1/8ste naar 1/4de te krijgen - jeej breuken. Toen we er nog eens 40 dollars aan benzine bijgooiden, steeg de tank naar 1/2, wat dus een 1/8ste meer was dan Erik bij Canadream wilde afgeven. Het gaspedaal ontmoet voor het eerst deze vakantie -meermaals - de bodemplaat, en ze blijven lang en gezellig bij elkaar op de koffie.
Aangekomen bij Canadream zijn we de eerste. Het is dan ook vijf over acht. Drie mexicanen en Lars staan ons op te wachten. Lars is vandaag de oberbahnsturmführer: hij doet de check-out. Het accent lijkt op Grüber uit Allo Allo, dus Erik heeft enige moeite zijn gezicht in een vaste plooi te houden. Erik vraagt waar de dichstbijzijnde RV-wash is. En of we ook mogen weten waar de recycling te volbrengen is. Lars wil de camper echter niet laten gaan, hij wil zijn drie mexicanen aan het werk zetten om Bear klaar te maken voor nieuwe mensen. Lars steekt een verhaal af over de dure pre-paid opties die hiervoor te kiezen waren. "Waai did joe not tjüss disz?". Omdat we geen zin hadden om te betalen, en nu graag de plaats waar we onze RV kunnen wassen, bitte sehr. Lars trekt nog een beetje met zijn been - wellicht was het toch Herr Flick - en zegt ons toe de camper zo in te kunnen nemen. Erik trekt zijn hoge hoed tevoorschijn en tovert er de plastic flessen uit (+- 0,5 m³). Lars mompelt zijn toestemming en neemt de sleutels aan. Als Erik vervolgens ook nog het glaswerk toont is Lars niet meer zo Froh dat we onze camper zo vroeg in kwamen leveren. Lars zal wel een toeval gekregen hebben toen hij de onderbroek op de bestuurdersstoel vondt; die lag nog in de kast van de vorige eigenaar.
Als we bij de receptie wachten op de shuttle vragen we de beste methode om de Luge baan te bereiken. De vrouw bij de receptie slaat het OV maar over en raadt en huurauto aan. Ondanks dat we met wat zoeken wel wat goede opties vinden, kunnen we geen betaalbare mustang vinden. We kiezen toch maar voor het OV.

Terug bij het hotel komen we in exact dezelfde kamer.Alsof ze hem voor ons hebben vrij gehouden. Deze keer spreekt Erik echter te Nederlands en moet er wel een borg betaald worden. Toch maar weer oefenen op ons Duitse accent. Met wat omzwervingen vinden we de trein en reizen we het centrum van Calgary in... en weer uit. Er is niet veel te beleven en wij hebben grotere plannen: de luge. De vaste lezers kennen het wellicht nog uit Nieuw-Zeeland. Het concept is een rodelbaan, maar de bak is vervangen door een kartbaan die heuvelaf gaat. Het wagentje waar je op zit is een stuk bakeliet met een remhendel en stuur in één. Wederom heeft Erik geopteerd voor een zwaar ontbijt, en zwaartekracht is weer zijn vriend. Liset is echter net zo snel en met zo'n 30 tot 40 km/u vernederen we alle plebs die niet weten hoe ze hard moeten. Bij onze derde en laatste run is het zelfs zo spannend dat het pas in de laatste 10 meter beslist kan worden, waardoor Erik wat ruzie ondervindt met zwaartekracht: de driewieler kan het remmen niet aan en het geheel verandert in een tweewieler. Liset ligt krom van het lachen en al giechelend gaan we weer op weg. Via het centrum van Calgary om wat eten te scoren, vinden we onze weg weer terug naar het hotel. Hier wacht nog 2 liter verplichte appelsap - yay inkopen niet afstemmen met je verblijfsduur. We kruipen weer in een van de twee queensize bedden (ze zijn niet tegen elkaar aan te zetten) en slapen onze laatste nacht in Canada.

De volgende dag vliegen we terug naar het prachtige Nederland. We hebben nog geen vervoer naar huis geregeld en proberen de bus van KLM te polsen op Calgary. De lokale medewerkers weten echter van niets en verwijzen ons door naar de flightcrew. De flightcrew weet van niets en verwijst ons door naar de ground crew op schiphol. De vlucht is weinig spannend, maar slapen hoort er niet bij. Krijsende kinderen en felle zaklampen maken het geheel een marteltechniek die wellicht beter kan werken dan waterboarding. Wat waarschijnlijk ook nog helpt zijn de films, maarja, die kies je zelf. Afijn, terug bij de groundcrew... die is er dus niet als je landt. Weer naar de vertrekhal alwaar ze niet eens weten waar de infobalie is. Al ploeterend en sleurend vinden we de infobalie, welke ons kan vertellen dat ons reisbureau de gratis bus had moeten meeboeken bij de vliegtickets. Ze is echter zeer behulpzaam en schrijft op een vodje dat we toestemming hebben om de bus te boarden. Content met onze semi-overwinning spurten we naar bus (we hadden nog 5 minuten), om buiten opgewacht te worden door Neerlandsche gezeligheid: regen. Ken je het gezegde: "het is natter buiten de jacuzi dan erin"? Waarschijnlijk niet, want het is ter plekke ontstaan. Binnen 2 strekkende meter is zelfs de dorst gelest: ademenen kan alleen nog via kieuwen. De buschauffeur heeft weinig zin om in de regen te discusiëren en laat ons dan ook snel in. Zijn bus is overigens ook nog leeg, het loopt niet echt storm, pun intended.
Thuis is Deedee blij ons te zien, staat Tyrone op de velg en leven we als zombies onze dag uit. 16 uur slapen later gaan we weer terug naar ons normale leven plus de mooie discussie wat de volgende bestemming zal zijn.

Het US is overigens on hold geknald vanwege een gebrek aan deelname, maar er wordt nog aan vervanging gewerkt. Overigens komt er nog 1 verhaal na deze afsluitende epiloog. De smaakmakende, stomende aanloop naar het geheel: de 4-daagse.