Of monsters and men

Stuiter... stuiter... boem, baf. Zoals je misschien kunt raden is het wegenstelsel buiten de nationale parken iets minder onderhouden. Het uitzicht buiten de Rockies is niet veel veranderd; het is nog steeds een verzameling van bergen, klifs en dennebomen. Enkel het wegdek is veranderd naar een niveau onder de Belgische Nationale standaard. Na onze luxe stop zijn we alle drie weer bijgetankt. We lopen een lokale wandeling door het regenwoud vlak tegen de bergen aan. De ervaring is geheel authentiek: we worden belaagd door eindeloze stromen aan insecten die uit zijn op ons bloed. Hoewel we er ongeveer 3 platslaan per keer dat we gestoken worden, hebben we aan het einde van de wandeling ieder zo’n 10 bulten erbij. We lopen door een aangelegd mountainbike parcours. Erik had graag zijn fiets bijgehad totdat hij ziet wat er allemaal in het parcours is opgenomen; handgemaakte bogen van planken die er nog wel gaaf uitzien, maar ook paadjes langs de klif over natte wortels waar het stuur maar net om de boomstam past. We zien geen fietsers op dit pad, enkel op de gemakkelijkere paden beneden fietsen er een paar. Wat een gekken.

Er zijn ook voordelen aan het verlaten van de parken. Het is ons niet helemaal duidelijk waarom, maar de gehele zomer is alcoholbezit – ja echt, het bezit (ook in je camper) – niet toegestaan in de nationale parken. Dit betekent dat zodra we met vier banden de parkgrens over zijn de liquor stores uit de grond lijken te schieten als paddestoelen. Na een paar mislukte bezoeken vinden we dan eindelijk wat we zoeken: losse flesjes speciaalbier uit Canada. De overige winkels verkopen alleen per six-pack, of erger nog: 24 pack. Dat zijn er iets teveel om te gokken. Het lijkt erop dat de Canadezen hun grenzen kennen; 2 van de biertjes die we uitkiezen hebben een vermelding erop: “Belgian style ale”. We zijn benieuwd wat ze ervan gebrouwen hebben.

We stuiteren en ratelen verder naar Wells Gray park. We zijn erachter gekomen dat onze deur nog een extra vergrendelingsmechanisme heeft. Dit reduceert het piepen en kraken van de deur aanzienlijk. De slide out blijft onderweg echter vrolijk kraken, wanneer het gebrul van de motor niet alles overstemt. Onderweg komen we door regen waarbij we meer vaart kunnen maken met peddels dan met de banden. Het zicht valt terug en de weg verandert in een zwembad. Precies achter de bui komen we aan op onze camping waar iedereen nog in zijn voertuig zit te vernikkelen. We maken een snel rondje over de camping om te betalen, maar vluchten naar binnen door een achtervolgende zwerm muggen. De nadruk op beren is een stuk minder in British Columbia dan in Alberta, maar ze zitten er evengoed. We zijn blij dat we in onze Bear zitten als het onweer losbarst met mooie lichtvorken en geweldige rommelende donderklappen.

Na een nacht met veel krabben worden we weer wakker om lekker van het zonnetje te genieten. De buren (tentje) hebben geen gas meer en vragen of ze bij ons de koffie mogen koken. We overwegen even om de deur op slot te draaien en zelf het lekkere ruikende ochtendpepmiddel weg te werken, maar kunnen het niet over onze harten verkrijgen. Voor de gedachte worden we meteen afgestraft: de volgende wandeling bestaat uit meer muggen dan bomen. Na er ongeveer 31 te hebben afgemaakt geven we het op, we rijden naar Helmcken Falls. Wat een ongeloofelijk gave waterval: in een uitgesleten caverene komt vanaf 120 meter hoogte een ware rivier neergeploft.
Opgevrolijkt proberen we een tweede wandeling. Na zeker 56 muggen te hebben geplet wordt onze volhardendheid al langzaam minder. Wanneer dan ook nog eens brekende takken net buiten het zicht klinken slaan de zenuwen toe. We maken wat geluid (beter bekend als muggen doodslaan), en het breken van takken neemt toe in intensiteit. We draaien om, en al meppend en plettend komen we weer terug bij de camper. We vermoeden dat de Schlagerdans is ontstaan in een gebied met veel muggen.
Terug bij de camper besluiten we Wells Gray te verlaten op zoek naar deet. Op de weg naar buiten stoppen we nog bij een paar watervallen omdat deze goed bevallen. Eentje is een miniatuur versie van de Helmcken: de Moul Falls. Het leuke aan deze versie is dat je achter de waterval langs kunt lopen. Tenminste, nadat je alle drie je benen hebt gebroken bij de bijna onmogelijke klim naar beneden. Het is een lekker verfrissende douche op een wederom erg warme en kleffe dag.

Na de watervallen zoeven we de snelweg af naar het zuiden. Op willekeurige wijze kiezen we een camping uit die ongeveer op de route ligt: Loon lake. De weg ernaartoe is een heerlijk slingerende smalle weg door een canyon met veel spektakel en genot op de bijrijdersstoel. De chauffeur werkt zich in het zweet, maar kan terugkijken op een geslaagd meestwerk. Eenmaal bij het meer stoken we ons eerste kampvuur, en drinken we onze eerste fles bier. Het bier is lekker en het vuur is hetzelfde als thuis. We lopen nog de steiger af om het meer te bewonderen. In het meer zwemt iets waarvan we niet vast kunnen stellen wat het is – (80% kans dat het een rat is). Liset doopt hem/haar het monster van Lake Loon: Looney. We hebben een sterk vermoeden waar de Loony toones vandaan zijn gekomen... That’s all folks.

p.s. Foto's houden jullie tegoed, het internet hier is zoals iedereens oom de dag na een feestje: brak.