Woop, Woop, that is the sound of tha Police.

Voor vertrek buurten we bij met de lokale campingeigenaars in Loon lake. We leren de gekke regels over alcohol en tabak (vanaf 19) en het absurde systeem om aan een rijbewijs te komen. Er zijn 3 niveau’s en afhankelijk van waar je bent mag je andere mensen in de auto meenemen. Wederom afhankelijk van niveau mogen dit meerdere familieleden zijn, of slechts 1 vriend. Na wat voorspellende woorden over de weg naar Whistler (die wordt nauw) nemen we afscheid. Voordat we echter de camper bereiken worden we aangesproken door wat vriendelijke oudjes die ook het nieuwe vleesch willen peilen. Behalve dat deze mensen redelijk wereldwijs zijn (ze gokken dat we uit Duitsland komen) zijn ze ook erg vriendelijk. We mogen hun 31 voet lange camperbus van binnen bekijken en ze leggen ons veel uit over de lokale huizenmarkt en hoe de aziaten de boel overnemen. Na ook hier vriendelijk gedag gezegd te hebben gassen we weer aan.

Het is een lome reisdag. We zijn laat vertrokken uit Loon lake en we gaan via dorpje naar dorpje om uiteindelijk weinig memorabels mee te nemen. Alleen zien we een Osprey kleintje die probeert te leren vliegen. Wat een gekke Pokemon, we kunnen hem niet vangen met onze mobieltjes. Teleurgesteld druipen we af en rijden verder. In een opwelling duiken we een plaatsje op met een bordje camping: de camping telt 5 plaatsen en ze zijn allen vrij. We kiezen een geweldig plekje uit aan de rivier bij Gott Creek en zitten de regen van die avond en nacht uit.

De volgende dag rijden we Whistler binnen; het Queenstown van Canada: de adrenalinepomp van de westkust. Zoals altijd laten we ons overvallen door alle foldertjes, prijzen, opdringerige verkopers en tijdsdruk gerelateerde verhalen. We nemen alle foldertjes mee en rijden Whistler voorbij. Na wat campingzoeken vinden we een camping die veel belooft en weinig waarmaakt. De douches zijn niet gratis en de Internetboom werkt voor geen tak. Als tegenprestatie is wel de gehele camping door rijpe bramenstruiken bedekt. Erik plukt een gehele side dish voor het avondeten. We weten van de weersvoorspelling van Whistler dat het 2 dagen ongeveer rukweer wordt. We besluiten Vancouver aan te doen tijdens dit mindere weer. Met een half plan gaan we slapen.

Vroeg uit ons nest, Bear aanslingeren en op zoek naar de Wal-mart in de buitenwijken van Vancouver. Als we arriveren koken de remmen, ondanks de regen onderweg. Deels komt dit door de leuke heuvelachtige kustweg, deels door de totaalpannekoeken die hier rijden. Iemand voor Bear vindt het een goed idee om heuvelaf voorrang te geven aan verkeer dat moet invoegen op de snelweg, terwijl dat verkeer stilstaat op de invoegstrook. Het resultaat is 5,5 ton aan schuivend multiplex, metaal, WC-water en semi-verswater dat met alle moeite en stomend tot stilstand komt. Erik is te perplex om de pannekoek met kaas, appel, poedersuiker, ananas, kers en slagroom iets te verwensen of met lichaamstaal te misbruiken. We zijn geen stadsmensen.
Na aankomst valt een deel van ons plan in het water; er mag maximaal 3 uur bij de Wal-mart geparkeerd worden. Na een tip van het kassameisje vinden we echter een straatje in de buurt met een eindeloze rij camperbarrels, waar wij ons spiksplinternieuwe – en relatief gezien hagelwitte – monster neerzetten. Nadat we naar het station lopen blijkt wat alle campers hier doen: we zijn bij de Vancouver Film studio’s. We nemen de SkyTrain door de gehele stad om alles te zien. We nemen de SeaBus om alle kanten van Vancouver te zien. We nemen de SoepeleBenenwagen om alle hoekjes en gaten uit te spitten.
Het is een mini-newyork. De wolkenkrabbers zijn wat kleiner uitgevoerd, de stoom uit het riool is iets minder warm en er zijn wat minder taxi’s. En de mensen zijn verdomd vriendelijk: we kunnen geen 3 seconden verdwaasd kijken of een willekeurige voorbijganger helpt ons al de juiste richting op. In het park zien we eindelijk beren van dichtbij. Het zijn er best veel, zeker tien in totaal. Het enige dat niet naar wens is, is dat het wasberen zijn. Maar eigenlijk zijn deze beestjes ook best wel lief. Op de terugweg langs de haven zien we nog een zeehond. Nooit verwacht dat we wildlife gingen spotten in de stad. In de avond klaart het op en krijgen we ook nog wat mooie plaatjes van de stad. We nemen de SkyTrain terug en rijden met Bear terug richting Whistler, met een plan.

We stoppen bij Porteau Cove omdat het al laat is geworden. Op het bordje staat dat de camping vol is, maar overflow parking gratis als je het meld bij de gatehouse. Melden lukt helaas niet omdat het al vol is, maar we gaan er maar van uit dat we er gratis vanaf komen samen met alle andere mensen die er staan. Net als we lekker beertjes en bergschapen tellen en in slaap vallen wordt er aangeklopt: de overnachtkampeerpolitie; fuck. 35 dollar lichter mogen we blijven staan, maar het is geen gratis camping meer. Het alternatief, slaperig verder rijden in het donker, hebben we eigenlijk geen zin in. Dus dan maar balen en slapen.

De volgende dag rijden we naar Whistler. Het lijkt alsof we in een Vancouver film studios film zitten. Bij het afdalen van een berg met volle gas op de lolly draait er een ongemarkeerde auto weg uit een zijstraatje. Deze zet zijn volle discoverlichting aan en gaat in de achtervolging. Een beetje onzeker kijken we elkaar aan. We weten dat de cruise control redelijk laat ingrijpt bij afdalingen – zo’n 10 km/uur te laat. We weten ook dat we heuvelaf gingen. We oefenen ons “Hello Royal Canadian Mounted Police”. Oh oeps, “Mr. Officer sir.” Moest er nog achter. De zenuwen slaan toe terwijl de lampjes dichterbij komen. Daarna slaan zenuwen om in een feestelijke stemming: de persoon die achter ons rijdt mag mee met de discobal om ome agent eens haarfijn uit te leggen waarom nou juist hij zo hard naar beneden reed. Wat een schavuit, een boefje. Goed dat ome bromsnor hem op de bon slingert. Wij zouden niet bijzonder snel de wet overtreden.