Does a bear shit in the woods?

De eerste twee nachten hebben we braaf geboekt vanuit Nederland. Ruim op tijd. We staan bij Banff op de trailer court. Het is een rustige camping – totdat wij aankomen natuurlijk. De slide out maakt een hels kabaal, geen soepele Micheal Bay transformer effecten: elektrisch hoogtonig gejank, afgewisseld met een krakend stuk multiplex. Maar daarna is de binnenkant een waar paleis, groter dan menig studentenkamer en voozien van nepleren banken.

We gaan op verkenning rond de camping. Overal hangen waarschuwingen voor beren en wolven. De zenuwen slaan toe en elk bewegend object in het bos wordt een waar roofdier. We blijven dicht bij de camping en gaan op zoek naar een drukker wandelpad. Hiermee zien we onze eerste mooie vergezichten; en de Hoodoos. Vergeet de Hoodoos niet. Wat zijn dit, horen we jullie hier denken? Gigantische termietenheuvels, denken we... jullie hebben google.
Op de terugweg begint het een beetje te regenen en we steken terug over de camping. Ineens komt er een grote vorm uit de bosjes geschoten die ons aanstaart. Daarna wanen we ons in een Discovery documentaire. Een voorbijganger op de fiets begint in monotone zinnen uit te leggen dat we 15 elks zien, 13 vrouwtjes en twee mannetjes van een jaar oud. Dat kan je zien aan het vacht over hun hoorns. We laten ze op respectabele afstand passeren en rekenen onszelf gelukkig dat we dit hebben mogen meemaken. Terug naar de camper en lekker slapen.

De volgende dag wacht ons de eerste echte wandeluitdaging. We klauteren door een vallei omhoog. Klauteren omdat er een mensenmassa is waar men doorheen moet, het pad is verder wel prima. Aan de rotswanden langs de rivieren zijn wandelbruggen verankerd waardoor het een mooie wandeling langs de rivier wordt. We bezoeken de lower en upper falls. Daarna stijgen we door naar de ink pots. Geheel tegenstrijdig aan hun naam is er geen kleur te zien, en zijn het wat meertjes boven aan de berg. We kruisen ze van de to-do list en pesten onze kuiten met een flinke afdaling terug. We besluiten dat er nog tijd is – we hebben immers gereserveerd voor de nacht – en we kiezen nog een wandeling uit. Deze begint door besrijke bosjes: de ideale plek voor beren. We krijgen tijdens de wandeling weer een beetje spijt aangezien we niemand tegenkomen en de angst voor beren kruipt er weer in. Het lijkt wel een aflevering CSI; de conclusie van Liset staat vast: er zijn beren. Elk stuk bewijs dat hieronder geschaard kan worden verduidelijkt de zaak.
We schrikken ons de apenpleuris als er een vachtdragende vorm uit de bosjes schiet: een hond van medewandelaars. We strepen weer wat jaren van onze levensverwachting en ploeteren verder. Het uitzicht bij het meer is mooi en we sluiten ons aan bij medewandelaars op de terugweg. We kiezen mensen uit die mooi als berenvoer kunnen dienen: niet te dik, niet te snel. Uiteindelijk loopt het met een sisser af en kunnen we terug naar de camping. We klappen alles weer uit om snel te gaan slapen.

Wakker worden, de slide out naar binnen reutelen en volle gas op de lolly. We gaan naar Lake Louise in de vroege ochtend. Bij de lokale VVV vragen we voor tips om de omgeving te verkennen en een kampeerplek: “Go now”, weet ze nog uit te brengen. Ze klapt een kaartje op tafel en omcirkelt de plekken waar je “very soon” niet meer in kan. Als je nog wil kamperen zul je daarna op zoek moeten naar de restjes. “That’s the long weekend for you”. Het is namelijk een feestdag in Canada op maandag. Dit betekent dat het hele weekend alle Canadezen met ons meejagen op kampeerplekken. We kiezen voor de uitzichtpunten en proberen plekje 1: weg afgesloten voor RV’s. Dan maar door naar plek 2: bingo. We racen om Lake Louise heen, wederom klauterend over de overige toeristen. We zoeken het hogerop en in een keer komt de magie tot leven. Het bos is heerlijk rustig, het dampt nog van de nachtelijke regenval. Af en toe zien we een glimps van het hemelsblauwe meer, met daarnaast het Disneyland-achtige hotel. Vanaf het uitzichtpunt verzuchten we ons over de tranquiliteit en schoonheid ervan. Na van het soulfood gesnackt te hebben keren we weer terug naar de camper. We proberen een campground te scoren, maar helaas: vol is vol. We wijken uit naar een overflow: een grindplaat waar de plebs zonder reservering zich verzamelen. Gelukkig zijn wij plebs in een camper, die niet in de regen in een tentje bevriezen. We zitten op 1400m hoogte, en in combinatie met de regen die valt zal er vanacht menig snikkel terug naar binnen willen kruipen.

In de ochtend doet Erik een vluchtige snikkelcheck, om opgelucht in te kunnen ademen. We doen ons ritueel en slingeren de broeikasgasser aan. Liset rijdt ons naar de camping waar we hopen een plekje te kunnen snoepen met een vroege aankomst. Onderweg kan Liset ook opgelucht adem halen: ze ziet dat de benzine tank nog halfvol is. Zij dacht dat er nog minder over was, en het volgende pompstation is nog 150km. De volgende serieuze supermarkt ook overigens, en de supermarkt in Lake Louise verkocht broden voor 4 euro en 4 schnitzels voor een tientje. We zijn blij dat we groots hebben ingeslagen op de eerste dag: 7 maaltijden. Alleen de chips raakt op...
We draaien de camping op bij Wilcox Creek en zien tot onzer beider opluchting dat er veel plek is. Door ons luidruchtige Neerlandsche taalgebruik komt er iemand aan die net vertrekt: “onze plek is de mooiste met het beste uitzicht, hebben?”. We maken er dankbaar gebruik van en buurten even met ze bij. Ze hebben niet gelogen, wij slapen vannacht onder het wakende oog van drie bergen. Ook zien we een gletsjer vanuit het slaapkamerraam; Erik pakt de warmere deken uit de kast en fluistert wat lieve woordjes richting zijn kruis.

Voordat we echter gaan slapen laten we onze onderstellen nog flink wat lijden: een korte tocht naar de Columbia Icefields met een spannende rivieroversteek. In de folder omschreven als “elevation gain: 0”. Wat de incapabele mapplesyrup verorberende persoon echter vergeten was, is dat je best wel wat kunt klimmen en dalen tussendoor terwijl het begin en eindpunt evenhoog liggen. Als deze Einstein een folder maakt om de wereld om te reizen, is het 0km lopen en geen hoogtemeters. Waar wachten jullie mietjes nog op! Maar goed, na relatief gezien 0 meter in hoogte verplaatst te zijn, zien we een mooie gletsjer waar enorme maanvoertuigen overheen rijden. Een ritje op z’n machine is iets te duur, dus wij doen het maar met de benenwagen. We verplaatsen ons weer terug naar de camper en crossen naar de volgende wandeling: Parker Ridge. Bril-fucking-jant, 250 meter omhoog en we hebben een panorama van gletsjers, bergtoppen, zonschijn en regen in een andere valei. We nemen foto’s van het uitzicht, we nemen foto’s van Duitsers en we dalen weer af. Op de weg terug zien we nog wat berggeiten, maar ze weten te ontsnappen aan onze barbeque. Dit mede door onze gebrekkig operende onderstellen.

In de avond gieten we thee naar binnen en bereiden ons voor op de komende nacht: Winter is coming.

Oh en compleet vergeten: we hebben een beer gezien, die zat langs de snelweg knuffelig te zijn en mensen te negeren. De angst voor beren is iets gezakt. Liset vergeet pardoes dat haar raam openstaat. Liset leeft nog.

Voor het Ultieme souvenir (US): we hebben een superluxe radio/alarmklok ingebouwd. Toen we vroeg in de ochtend weg wilden spurten werd ons plan enigzins gedwarsboomd door de alarmklok. Wie o wie weet wat er is gebeurd?

Ook gereageerd op vorige verhaal :)