Close encounters of the third kind

Bij het vorige verhaal was een detail weggelaten. Pepijn* is een vervelend kind. Pepijn gaat tot het uiterste om iedereen in zijn buurt te laten weten dat de klim naar de top zwaar is en dat hij niet verder wil. Pepijn zal steunen, zuchten, zitten en klagen dat zijn ouders hebben gelogen over de afstand. Wij willen iedere klim wel een Pepijn bij ons in de buurt hebben. Een dergelijk kind is een morele steun door zijn “soap-effect”. Zolang je kan zien dat iemand anders meer lijdt dan jij, is je eigen leven toch weer een stukje meer geslaagd.
De wandeling de dag erna is Pepijn-loos. Deze wandeling vraagt weer het uiterste van wat je kunt. Het is een sprookjesactige wandeling waarbij de eerste kilometer klimt over niets anders dan boomwortels. Na een klimmetje van meer dan 45 graden wandelt men rustig over een bergweide met prachtige vergezichten. Aan het einde van de weide barst het geweld weer los: bergwandjes om te beklimmen en stroompjes om over te steken. Ondertussen komen we een kudde Bighorn schapen tegen. Al grazend en mekkerend rennen zij over heuvels waar wij kruipend nog een heup breken. Verder klimmend naar de top van ons pad moeten we weer alle kleding aandoen die we bij hebben. Met de vallende wind van de gletsjers is de gevoelstemperatuur rond het vriespunt. Maar wat een uitzicht weer: we kijken recht op de grootste drie gletsjers van de Columbia Icefields. Lang kunnen we er niet van genieten want we vriezen vast aan de berg. We dalen af en moeten weer voorrang geven aan de Bighorn kebabs die het spoor oversteken. Wat lager op het pad genieten we van een iets minder gaaf uitzicht in lekkere Canadese stoelen. Na een laatste daling door het sprookjesbos doen we ons papier netjes in de container. Helaas praat deze niet.

Onze nacht voor de wandeling, op 2000 meter hoogte, verliep beter dan die in de vallei. We hadden maatregelen genomen: een extra deken, extra kleding en de slaapkamerdeur daadwerkelijk gesloten. Bij het terugkomen bij de camper is het ding echter veel te heet. Het is ook nooit goed. We kiezen een actieplan met betrekking tot camping en uitzichtpunten: we gaan genieten en we zien wel waar het wegschip strandt. We zien twee geweldige watervallen. Bij eentje worden we opgelicht; het bordje zegt 1,3km wandelen, maar na 300 meter staat er dat het nog 2km is. We vermoeden dat ze Einstein weer uit zijn kooi hebben gelaten om de wandelpaden te markeren. De watervallen zijn overweldigend natuurgeweld. Het maakt zichtbaar hoe de canyons uitgesleten zijn. Hier hebben ze een merkwaardige gedenkswijze: zodra iemand overlijdt bij een waterval wordt er een bankje geplaatst als nagedachtenis. Bij de eerste waterval is het vechten om zitplek, maar bij de tweede kan een gehele volksstam een zittende vergadering houden. De relingen zijn manshoog dus je moet wel echt je best doen om erin te vallen. Laten we het erop houden dat iedereen bepaalde talenten heeft.

Na onze uitzichtpunten gaan we op zoek naar de restjes; beter bekend als ‘camping’. We hebben er drie gemarkeerd op de kaart en de eerste twee hebben het mooie oranje bord: “full/complet”. De derde heeft dit bord niet, maar wel een file. Na 10 minuten komen er rangers door de rij die voertuigen weg beginnen te sturen. We krijgen de keuze: zelf zoeken of even langs het raampje voor tips. We blijven in de rij en zetten onze mazzelgenerator aan. Bij het raampje blijkt er nog een plekje over te zijn, en nog wel een full hook-up. Deze waren sinds maart dit jaar niet meer te boeken. We cruisen de camping op en genieten van het volledige plezier van ons entertainmentsysteem: de radio. We bakken pizza’s in de oven, en eten er druiven bij – Leon, ik hoop dat je nog meeleest. Voordat we de gehele pizza naar binnen hebben kunnen schuiven komt er een Elk voorbij op 20 meter afstand. Na het eten lopen over de camping en komen we zijn vriendjes tegen. Content gaan we slapen.

De druiven deden ons terugdenken aan onze supermarkt ervaring. Albert Heijn heeft een aardig kortingssysteem: 35% korting als het vandaag over de datum gaat. Bij de Jumbo mag je het gratis meenemen. De Walmart in Canada doet er nog een schepje bovenop. Een rode paprika, die normaal $2,43 moet kosten (€2) dreigt over de datum te gaan. Wat doe je dan? Je steekt hem met twee lotgenoten in zak voor 1 Canadese dollar. Wellicht dat we hierdoor nog geen Canadezen hebben gezien die meer weg hebben van een Bizon. Het is een vreemd contrast met de Verenigde staten waar ongeveer 1 op de 10 mensen wel een buikwieltje kon gebruiken om de last te verlagen. Maar het goede nieuws: we hebben dus Canadezen gevonden. Je zult ze niet werkend tegenkomen, maar ze zijn allemaal in vrijetijdsmodus in het bos te vinden. Samen met het andere wild-life.

De ochtend erna scheiden we Bear van zijn navelstreng (riool, elektra en water) en bezoeken Jasper - het dorpje. We kopen chips, en een brood: niemand overleeft zonder chips. 80% van het dorp is souvenirwinkel, maar er zit niets ultiems bij. Na een bezoek aan de lokale VVV kunnen we ons weer jong voelen. De man achter de balie kijkt ons aan en streept de moeilijkste routes aan in de regio als aanraders. Één valt voor ons direct af: Grizzly bear warning, met een beer die het pad niet aan wandelaars afstaat als hij je ziet. Hij streept een scenic drive aan. “Your vehicle, is it over 25 feet”? We weten het niet, maar er staat een 24 op de zijkant, dus het zal vast niet. Dan mogen we de route wel op. Even langs de subway om een voet – lengtemaat – aan broodje te halen en we rijden naar de Scenic drive. “No vehicles over 7 meters”. We draaien erop, en lustig toeterend bij de haarspeldbochten weven we onze weg omhoog. Halverwege schakelt Erik zijn brein aan en rekent terug. 24 voet is > 7,5 meter. We zijn al voorbij het punt om te keren, en met een shovellading adrenaline komen we boven.
Bovenaan de berg toont een engelssprekende dame zich van haar beste kant. Ze vraagt zich hardop af, hoe warm het meer is met de ijsblokken erin. Wat een talent. Na een gave wandeling naar een van de mooiere gletsjermeren keren we terug naar beneden. Omdat we aan de binnenzijde van de berg rijden is het geheel iets minder spannend, behalve dat meneer Grill wat auto’s bijna van de berg afjaagt met zijn intimiderende voorkomen. Beneden besluiten we dat Jasper – het park – teveel te doen biedt om in een dag tedoen. We gaan terug naar dezelfde camping maar vergeten 1 cruciaal ding: de mazzelgenerator staat nog uit. Geen plek voor ons vanavond. We besluiten nog een extra wandeling te doen om vijf meren. Ook hier heeft Einstein toegeslagen: een round-trip wandeling met 66 stijgende hoogtemeters en 57 dalende hoogtemeters. Iedere keer als je deze wandeling voltooid zul je 9 meter langer zijn. Annemieke, wellicht een wandeling voor jou?

In de avond rijden we naar de pleb-opvang: overflow camping twee. Hier wordt ons vermoeden bevestigd dat het eigenlijk best gave campings zijn. Ze hebben geen voorzieningen, maar kosten weinig en hebben geweldige locaties. We kiezen een plekje uit op een open veld, met een uitizcht op bergwanden in elke richting die je kijkt. Behalve één kant dan, daar zit een boze wolk. Hij doet er 3 uur over om bij ons te komen, maar daarna laat hij zich goed gelden met mooie bliksemvorken, harde regen en hagel. Bear Grill verandert weer in BFG: het kreng lekt een klein beetje bij een koepeltje. We hebben weer een huilende babycamper, deze had ook maar 16000km gelopen. Het wordt natuurlijk nog erger... maar dat komt zoals altijd in het vervolg.

Voor het US™: we zijn niet in de US, maar Canada kan er ook wat van als het om wettelijke zaken gaat. Hoeveel “Caution”, “Warning” en “Danger” meldingen hebben we op BFG aangetroffen?

* Namen in dit verhaal zijn niet gefingeerd, Pepijn zal er mee moeten leren leven als hij zichzelf herkent in deze setting.